Ваҳдати миллӣ ҷавҳари асосӣ ва моҳияти истиқлолияти давлатӣ ба ҳисоб рафта, истиқлолиятро бе ваҳдат ва ваҳдати миллиро бе истиқлолияти комил тасаввур кардан ғайриимкон аст.
Метавон гуфт, ки имрўз дар кишвари соҳибистиқлоли мо ваҳдати миллӣ ҳамчун ғояи умумимиллӣ дар радифи мафҳумҳои озодиву истиқлолият ва сулҳу субот пазируфта шуда, дар тафаккури мардуми Тоҷикистон чун омили мувозинати пайвастаи сиёсати
Нахустқатораи масири Душанбе-Тошкент-Душанбе ба вилояти Самарқанд расид. Дар ин бора ҳамкорамон Тоҷиддини Ризвон иттилоъ дод.
Ба зикри мухбири мо, аз намои зоҳирӣ ва навиштаҷоти “Хуш омадед” дарҷшуда дар он зоҳиран бо як самимияти тамом дар интизори меҳмонони кишвари мо буданро ифода менамуд.
“Ҳангоми расидан ба ин вилоят дар истгоҳи шаҳр ҳайати меҳмонон ва мусофирони дохили қатораро дар фазои дустӣ ва дар пасманзари садои карнаю сурнай мизбонон аз ҳисооби масъулини вилоят пешвоз гирифтанд.
Муҳтарам роҳбарони ҳайатҳо!
Хонумҳо ва ҷанобони гиромӣ!
Меҳмонони азиз!
Бо камоли майл ташрифи шуморо ба шаҳри Душанбе хайрамақдам мегӯям.
Нишасти имрӯзаи мо тибқи қатъномаи Маҷмаи Умумии Созмони Милали Муттаҳид дар бораи бознигарии миёнамуддати фарогири ҳадафҳои
